اول سالی اسباب کشی کردیم دو تا خیابان بالا تر. فقط من و صبا. خیلی از بقیه دور نشدیم، شاید مسافت بیشتر شده باشد ولی فاصله ی بین مان همانی هست که بود، حتی کمتر شده باشد شاید چون این جا که هستیم حداقل روزی دو سه بار صدای مامان بزرگ را می شنویم تلفنی.ا همه چیز گم شده و من روی کاغذ های چهار خانه می نویسم، ریاضی حل می کنم و... . روی کاغذ های شطرنجی هیچ چیز گم نمی شود نه اعداد نه کلمات نه ... . کلمه هایت در چهار خانه ها می مانند برای همیشه.ا این خانه ی جدید من را یاد صفحه های شطرنجی دفتر رسم می اندازد، گاهی حتی فشرده تر شاید مثل کاغذ های میلیمتری.ا ما تقریبآ در خانه های بالایی صفحه زندگی می کنیم یعنی هفت طبقه با زمین فاصله داریم. من همه ی هفت های دنیا را دوست دارم اما هیچ حس خوبی نسبت به این یکی ندارم؛ شاید یک جورایی احساس نا امنی باشد. تنها مزیتی که نسبت به خانه ی خودمان دارد این است که فضای خصوصی زیادی ندارم و مجبورم همه ی وسایلم را در یک اتاق پانزده متری بچینم، شاید اول به نظر محدودیت بیاید ولی این محدودیت کمی خلاقم کرده و راحت از این بابت که همه چیز در دسترس است.ا و دیگر این که این جا همه چیز قانون دارد. نباید بلند بلند آواز بخوانی؛ صدایت در چها دیواری ات نمی ماند.