تو هم یک روز بزرگ میشی

    کیوان آرام در را پشت سرش می بندد. اتاق تاریک است اما پسرم نمی ترسد. نمی دانید چه لذتی دارد ان که کسی به خاطر وجود شما از هیچ چیز نترسد. به پهلوی چپ دراز کشیده ام. کنارم خوابیده، سینه ام را سفت در دهان دارد و تلاش می کند دهانم را با دست چپش پیدا کند. سرم را جلو می برم و با لب هایم انگشت های کوچکش را فشار می دهم. سینه ام را ول می کند و نگاهم می کند. تمام دستش را که در دهانم می کنم دوباره سینه ام را می گیرد. نیم ساعتی طول می کشد شیر خوردنش، ولی تا آخر دنیا هم که باشد خسته نمی شوم. نه من از شیر خوردن پسرم و نه او از انگشت خوردن من و نه هیچ کدام از صدای دریا داور....

پ.ن: این لالایی برای بزرگسالان هم تجویز می شود.