چيز چان!

آن جا را که در باب زدبازي گفته بودي دوست داشتم. عجيب انگار از دل من نوشته بودي.

اين بار مي خواهم من بگويم. بگويم شب بود و هوا گرم. روزش با بچه ها رفته بوديم خانه ي خاله پروين. خوب خانه اي دارد. کاناپه هايش راحت و رو به پنجره اند. پنجره هايش هم رو به حياط ، تابستان ها بازند هميشه. باد گرمي مي وزيد و حالم را بد مي  کرد ولي بوي نم موزاييک هاي شسته شده مي آمد که دوست داشتم. چايي بود و قليان. عرق شاسترن هم بود. بايد بريزي توي چاي تا ببيني چه افلاطوني مي شود. آمدي مي رويم تبريز مي خريم. از تهران بخري با آب توفيري ندارد.

آره! داشت خوش مي گذشت. کلي هم شرط بستيم و جيغ و دادمان به آسمان مي رفت و معرکه اي بود سر اسپانيا و هلند. شام هم دست خاله درد نکند. بايد آلبالو پلوهايش را بخوري تا بفهمي چه مي گويم. بعدش هم کلي هله هوله خورديم و در کل شب خوشمزه اي بود. بازي که تمام شد، شرط ها را که بردم، خوشي ام  هم ته کشيد. يک جور بدي هم ته کشيد. جوري که انگار همه ي آنچه گذشت توهمات من بود که براي ديگري اتفاق افتاده بود و من فقط خوشي هاي آدم ديگري را مي ديدم و داور که سوت زد پريدم تو دنياي خودم. حس هلندي ها را داشتم به گمانم.  حالا باز من همه ي شرط ها را برده بودم و کلي پول به جيب زده بودم ولي هيچ فرقي نمي کرد. همه ي لحظه هايي که گذشته بود تهي بودند.
خواستم بگويم  از اين روزهايي که هيچ پيشامد خوب و بدي هيچ حسي را در من برنمي انگيزاند کم نيست. شب قهرماني اسپانيا که هيچ.  بين خودمان باشد، من حتي آن شبي که لباس سفيد تنم بود و به قولي زيبا شده بودم  هيچ حسي نداشتم. خالي بودم. هنوز هم هستم. لحظه هايم خالي اند و تنهايي و خلاء اين روزها را هيچ چيز نمي تواند پر کند.